De afgelopen jaren waren zwaar voor meneer Verburgh. Door het verlies van zijn vrouw en zijn lichamelijke klachten, werd het huishouden voor hem steeds moeilijker. Maar hij laat zich niet uit het veld slaan en staat nog altijd positief in het leven. Dat heeft hij ook aan Monique te danken. Zij is zijn thuishulp en helpt hem wekelijks met de dingen die hij niet meer kan. Al 14 jaar komt ze bij hem over de vloer. Door de jaren heen deelden ze lief en leed. Wij spreken meneer Verburgh bij hem thuis in Nijmegen.
Leendert Verburgh zat zoals elke donderdagochtend aan de keukentafel met een warme kop koffie voor zich. Het was rustig in huis, een stilte die hij gewend was geraakt sinds het overlijden van zijn vrouw, Aaltje, twee jaar geleden. Ondanks zijn fysieke klachten, probeert hij elke dag met een glimlach te beginnen. Vandaag komt Monique, zijn thuishulp die sinds 2010 elke week bij hem schoonmaakt.
Toen Monique die ochtend binnenkwam, begroette ze hem met een glimlach. “Goedemorgen, meneer Verburgh! Hoe gaat het vandaag?” Vroeg ze terwijl ze haar spullen in de hoek van de kamer zette. Meneer Verburgh glimlachte. “Goedemorgen Monique, ut git”, zei hij in zijn Nijmeegse dialect.
Monique en meneer Verburgh hadden een bijzondere band opgebouwd over de jaren heen. Ze kende hem door en door en was altijd attent. “Het werken hier is echt meer dan poetsen, we maken altijd een praatje. Ik begin de dag altijd met het vragen naar zijn wensen,” zei Monique.
“Ik ga eerst even het bed verschonen,” zei Monique terwijl ze naar de slaapkamer liep. Terwijl ze aan het werk was, vertelde Monique over de verhalen die meneer Verburgh altijd in geuren en kleuren weet te vertellen. Bijvoorbeeld over zijn leven als timmerman. Hij had jarenlang jonge jongens van de ambachtsschool opgeleid en hen de fijne kneepjes van het vak geleerd.
Toen Monique klaar was met het bed, kwam ze terug naar de keuken om samen met meneer Verburgh de vaat uit te ruimen. “Weet je nog, meneer Verburgh, hoe Aaltje altijd alles zo netjes hield?” vroeg ze glimlachend. “Ja, dat weet ik nog goed,” antwoordde hij. “Ze had alles altijd tot in de puntjes georganiseerd. Zelfs toen ze ziek werd, gaf ze jou nog advies over het huishouden.” Monique glimlachte. “Ja, ze heeft me bijvoorbeeld geleerd over de wonderdoek. Ik wist eerst niet wat het was, maar het is een doek waar je geen zeep voor hoeft te gebruiken. Je kunt hiermee heel makkelijk de spiegels of glazen tafels schoonmaken.” Meneer Verburgh lachte zachtjes. “Aaltje was vroeger een alfa-hulp. Eigenlijk waren dat de thuishulpen van vroeger.” Ze wist dus precies hoe ze het huis tiptop moest houden.
Maar naast de mooie herinneringen waren er ook de moeilijke momenten. Meneer Verburgh had last van zijn luchtwegen en hartklachten, en Monique hield daar altijd rekening mee. “Ik maak altijd extra goed schoon zodat er geen stof in de lucht blijft hangen,” zei ze. “Dat waardeer ik echt, Monique,” antwoordde meneer Verburgh.
Toen het werk erop zat gingen ze samen in de woonkamer op de bank zitten voor een kop koffie. Monique vroeg hem hoe het ging met zijn gezondheid. “Ik ben laatst nog op controle geweest bij de cardioloog,” vertelde hij. Hij was al eerder geopereerd en ze moesten nu controleren of alles nog goed was. “Om het op zijn Nijmeegs te zeggen, aon ut hert,” zei hij met een glimlach. Meneer Verburgh is een bijzonder man. Hij staat zo positief in het leven. “De dokter vertelde een mop! Dat had ik nog nooit meegemaakt in al die jaren dat ik naar het ziekenhuis ga”, vertelt hij. Ook heeft hij een van de verpleegsters zo ver gekregen om een taart voor hem te bakken voor zijn volgende bezoek.
Ze lachten samen, maar de stemming werd al snel serieuzer toen Meneer Verburgh begon over het verlies van zijn vrouw. “Het was zo moeilijk toen Aaltje ziek werd. Ze had veel last van haar hart en werd vaak geopereerd. Ik herinner me nog die avond voordat ze naar het ziekenhuis ging. Ik kwam net thuis, omdat ik zelf in het ziekenhuis had gelegen. We konden die avond nog samen in bed liggen, en de volgende ochtend moest ze naar het ziekenhuis. Ik wist toen niet dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar zag.”
“Ik weet het nog, meneer Verburgh”, zegt Monique. “Ik was erbij toen ze onwel werd. Ik was er ook bij op haar uitvaart. Het liedje dat toen werd gespeeld, hoor ik soms nog op de radio. Dat raakt me altijd”, voegt Monique eraan toe.
Meneer Verburgh glimlachte door zijn tranen heen. “Aaltje en ik hadden zoveel mooie momenten samen. We reden vaak naar Limburg, en zodra we voorbij het bord ‘Welkom in Limburg’ kwamen, zette ik een cassette op met het liedje ‘Waarom fluister ik jouw naam’ van Benny Neyman. We zongen altijd samen. Ze had zo’n prachtige hoge stem. Ik vroeg dan altijd “waarom doe je niet iets in de muziek?” Maar dat vond ze niks, want haar kinderen waren haar alles. “Als ik dat nummer nu nog eens hoor, dan staan bij mij de tranen in de ogen en denk ik aan de 60 jaar die we samen hebben meegemaakt.”
“Ze was een bijzondere vrouw, meneer Verburgh. En u bent een bijzondere man. Ik ben blij dat ik hier kan zijn om u te helpen”, voegt Monique er aan toe.